1Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Jerusalem.

2Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes ; vanitas vanitatum, et omnia vanitas.

3Quid habet amplius homo de universo labore suo quo laborat sub sole ?

4Generatio præterit, et generatio advenit ; terra autem in æternum stat.

5Oritur sol et occidit, et ad locum suum revertitur ; ibique renascens,

6gyrat per meridiem, et flectitur ad aquilonem. Lustrans universa in circuitu pergit spiritus, et in circulos suos revertitur.

7Omnia flumina intrant in mare, et mare non redundat ; ad locum unde exeunt flumina revertuntur ut iterum fluant.

8Cunctæ res difficiles ; non potest eas homo explicare sermone. Non saturatur oculus visu, nec auris auditu impletur.

9Quid est quod fuit ? Ipsum quod futurum est. Quid est quod factum est ? Ipsum quod faciendum est.

10Nihil sub sole novum, nec valet quisquam dicere : Ecce hoc recens est : jam enim præcessit in sæculis quæ fuerunt ante nos.

11Non est priorum memoria ; sed nec eorum quidem quæ postea futura sunt erit recordatio apud eos qui futuri sunt in novissimo.

12Ego Ecclesiastes fui rex Israël in Jerusalem ; 13et proposui in animo meo quærere et investigare sapienter de omnibus quæ fiunt sub sole. Hanc occupationem pessimam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea. 14Vidi cuncta quæ fiunt sub sole, et ecce universa vanitas et afflictio spiritus. 15Perversi difficile corriguntur, et stultorum infinitus est numerus.

16Locutus sum in corde meo, dicens : Ecce magnus effectus sum, et præcessi omnes sapientia qui fuerunt ante me in Jerusalem ; et mens mea contemplata est multa sapienter, et didici. 17Dedique cor meum ut scirem prudentiam atque doctrinam, erroresque et stultitiam ; et agnovi quod in his quoque esset labor et afflictio spiritus : 18eo quod in multa sapientia multa sit indignatio ; et qui addit scientiam, addit et laborem.