1Mądrość zbudowała dom swój, i wyciosała siedm słupów swoich;

2Pobiła bydło swoje, roztworzyła wino swoje, i stół swój przygotowała;

3A rozesłała dzieweczki swoje, woła na wierzchach najwyższych miejsc w mieście, mówiąc:

4Ktokolwiek jest prostakiem, wstąp sam; a do głupich mówi:

5Pójdźcie, jedzcie chleb mój, i pijcie wino, którem roztworzyła.

6Opuśćcie prostotę, a będziecie żyli, a chodźcie drogą roztropności.

7Kto strofuje naśmiewcę, odnosi hańbę; a kto strofuje niezbożnika, odnosi zelżywość.

8Nie strofuj naśmiewcy, aby cię nie miał w nienawiści; strofuj mądrego, a będzie cię miłował.

9Uczyń to mądremu, a mędrszym będzie; naucz sprawiedliwego, a będzie umiejętniejszym.

10Początek mądrości jest bojaźń Pańska, a umiejętność świętych jest rozum.

11Bo przez mię rozmnożą się dni twoje, i przedłużą się lata żywota.

12Będzieszli mądrym, sobie będziesz mądrym; a jeźli naśmiewcą, ty sam szkodę odniesiesz.

13Niewiasta głupia świegotliwa jest, prostaczka, i nic nieumiejąca;

14A siedzi u drzwi domu swego na stołku, na miejscach wysokich w mieście,

15Aby wołała na idących drogą, którzy prosto idą ścieszkami swemi, mówiąc:

16Ktokolwiek jest prostakiem, wstąp sam; a do głupiego mówi:

17Wody kradzione słodsze są, a chleb pokątny smaczniejszy.

18Ale prostak nie wie, że tam są umarli, a ci, których wezwała, są w głębokościach grobu.