1Ya RAB, öç alıcı Tanrı,
Saç ışığını, ey öç alıcı Tanrı!

2Kalk, ey yeryüzünün yargıcı,
Küstahlara hak ettikleri cezayı ver!

3Kötüler ne zamana dek, ya RAB,
Ne zamana dek sevinip coşacak?

4Ağızlarından küstahlık dökülüyor,
Suç işleyen herkes övünüyor.

5Halkını eziyorlar, ya RAB,
Kendi halkına eziyet ediyorlar.

6Dulu, garibi boğazlıyor,
Öksüzleri öldürüyorlar.

7‹‹RAB görmez›› diyorlar,
‹‹Yakupun Tanrısı dikkat etmez.››

8Ey halkın içindeki budalalar, dikkat edin;
Ey aptallar, ne zaman akıllanacaksınız?

9Kulağı yaratan işitmez mi?
Göze biçim veren görmez mi?

10Ulusları yola getiren yargılamaz mı?
İnsanı eğiten bilmez mi?

11RAB insanın düşüncelerinin
Boş olduğunu bilir.

12Ne mutlu, ya RAB, yola getirdiğin,
Yasanı öğrettiğin insana!

13Kötüler için çukur kazılıncaya dek,
Onu sıkıntılı günlerden kurtarıp rahatlatırsın.

14Çünkü RAB halkını reddetmez,
Kendi halkını terk etmez.

15Adalet yine doğruluk üzerine kurulacak,
Yüreği temiz olan herkes ona uyacak.

16Kötülere karşı beni kim savunacak?
Kim benim için suçlulara karşı duracak?

17RAB yardımcım olmasaydı,
Şimdiye dek sessizlik diyarına göçmüştüm bile.

18‹‹Ayağım kayıyor›› dediğimde,
Sevgin ayakta tutar beni, ya RAB.

19Kaygılar içimi sarınca,
Senin avutmaların gönlümü sevindirir.

20Yasaya dayanarak haksızlık yapan koltuk sahibi
Seninle bağdaşır mı?

21Onlar doğruya karşı birleşiyor,
Suçsuzu ölüme mahkûm ediyorlar.

22Ama RAB bana kale oldu,
Tanrım sığındığım kaya oldu.

23Tanrımız RAB yaptıkları kötülüğü
Kendi başlarına getirecek,
Kötülükleri yüzünden köklerini kurutacak,
Evet, köklerini kurutacak.