1Gümüş maden ocağından elde edilir,
Altını arıtmak için de bir yer vardır.

2Demir topraktan çıkarılır,
Bakırsa taştan.

3İnsan karanlığa son verir,
Koyu karanlığın, ölüm gölgesinin taşlarını
Son sınırına kadar araştırır.

4Maden kuyusunu insanların oturduğu yerden uzakta açar,
İnsan ayağının unuttuğu yerlerde,
Herkesten uzak iplere sarılıp sallanır.

5Ekmek topraktan çıkar,
Toprağın altı ise yanmış, altüst olmuştur.

6Kayalarından laciverttaşı çıkar,
Yüzeyi altın tozunu andırır.

7Yırtıcı kuş yolu bilmez,
Doğanın gözü onu görmemiştir.

8Güçlü hayvanlar oraya ayak basmamış,
Aslan oradan geçmemiştir.

9Madenci elini çakmak taşına uzatır,
Dağları kökünden altüst eder.

10Kayaların içinden tüneller açar,
Gözleri değerli ne varsa görür.

11Irmakların kaynağını tıkar,
Gizli olanı ışığa çıkarır.

12Ama bilgelik nerede bulunur?
Aklın yeri neresi?

13İnsan onun değerini bilmez,
Yaşayanlar diyarında ona rastlanmaz.

14Engin, ‹‹Bende değil›› der,
Deniz, ‹‹Yanımda değil.››

15Onun bedeli saf altınla ödenmez,
Değeri gümüşle ölçülmez.

16Ona Ofir altınıyla, değerli oniksle,
Laciverttaşıyla değer biçilmez.

17Ne altın ne cam onunla karşılaştırılabilir,
Saf altın kaplara değişilmez.

18Yanında mercanla billurun sözü edilmez,
Bilgeliğin değeri mücevherden üstündür.

19Kûş topazı onunla denk sayılmaz,
Saf altınla ona değer biçilmez.

20Öyleyse bilgelik nereden geliyor?
Aklın yeri neresi?

21O bütün canlıların gözünden uzaktır,
Gökte uçan kuşlardan bile saklıdır.

22Yıkımla Ölüm:
‹‹Kulaklarımız ancak fısıltısını duydu›› der.

23Onun yolunu Tanrı anlar,
Yerini bilen Odur.

24Çünkü O yeryüzünün uçlarına kadar bakar,
Göklerin altındaki her şeyi görür.

25Rüzgara güç verdiği,
Suları ölçtüğü,

26Yağmura kural koyduğu,
Yıldırıma yol açtığı zaman,

27Bilgeliği görüp değerini biçti,
Onu onaylayıp araştırdı.

28İnsana, ‹‹İşte Rab korkusu, bilgelik budur›› dedi,
‹‹Kötülükten kaçınmak akıllılıktır.››