1Ellerime vuruşmayı,
Parmaklarıma savaşmayı öğreten
Kayam RABbe övgüler olsun!

2Odur benim vefalı dostum, kalem,
Kurtarıcım, kulem,
Kalkanım, Ona sığınırım;
Odur halkları bana boyun eğdiren!

3Ya RAB, insan ne ki, onu gözetesin,
İnsan soyu ne ki, onu düşünesin?

4İnsan bir soluğu andırır,
Günleri geçici bir gölge gibidir.

5Ya RAB, gökleri yar, aşağıya in,
Dokun dağlara, tütsünler.

6Şimşek çaktır, dağıt düşmanı,
Savur oklarını, şaşkına çevir onları.

7Yukarıdan elini uzat, kurtar beni;
Çıkar derin sulardan,
Al eloğlunun elinden.

8Onların ağzı yalan saçar,
Sağ ellerini kaldırır, yalan yere ant içerler.

9Ey Tanrı, sana yeni bir ezgi söyleyeyim,
Seni on telli çenkle, ilahilerle öveyim.

10Sensin kralları zafere ulaştıran,
Kulun Davutu kötülük kılıcından kurtaran.

11Kurtar beni, özgür kıl
Eloğlunun elinden.
Onların ağzı yalan saçar,
Sağ ellerini kaldırır, yalan yere ant içerler.

12O zaman gençliğinde
Sağlıklı yetişen fidan gibi olacak oğullarımız,
Sarayın oymalı sütunları gibi olacak kızlarımız.

13Her türlü ürünle dolup taşacak ambarlarımız;
Binlerce, on binlerce yavrulayacak
Çayırlarda davarlarımız.

14Semiz olacak sığırlarımız;
Surlarımıza gedik açılmayacak,
İnsanlarımız sürgün edilmeyecek,
Meydanlarımızda feryat duyulmayacak!

15Ne mutlu bunlara sahip olan halka!
Ne mutlu Tanrısı RAB olan halka!