1‹‹Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı,
Mezar gözlüyor beni.

2Çevremi alaycılar kuşatmış,
Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

3‹‹Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı,
Başka kim var bana güvence verecek?

4Çünkü onların aklını anlayışa kapadın,
Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

5Para için dostlarını satan adamın
Çocuklarının gözünün feri söner.

6‹‹Tanrı beni insanların diline düşürdü,
Yüzüme tükürmekteler.

7Kederden gözümün feri söndü,
Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

8Dürüst insanlar buna şaşıyor,
Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

9Doğrular kendi yolunu tutuyor,
Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

10‹‹Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin!
Aranızda bir bilge bulamayacağım.

11Günlerim geçti, tasarılarım,
Dileklerim suya düştü.

12Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar,
Karanlığa ‹Işık yakındır› diyorlar.

13Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam,
Yatağımı karanlığa seriyorsam,

14Çukura ‹Babam›,
Kurda ‹Annem, kızkardeşim› diyorsam,

15Umudum nerede?
Kim benim için umut görebilir?

16Umut benimle ölüler diyarına mı inecek?
Toprağa birlikte mi gireceğiz?››